Пошук

Цэнтр падтрымкі сям'і і мацярынства «Матуля» — для тых, хто мае патрэбу ў апоры

29 кастрычніка 2020

«Матуля» сёння на слыху ў многіх мінчукоў і не толькі. Пры Цэнтры дзейнічае прытулак для жанчын, якія апынуліся ў крызіснай сітуацыі. Але мэта Яго дзейнасці — не проста даць прытулак. Валанцёры «Матулі» імкнуцца дапамагчы сваім падапечным навучыцца цвёрда стаяць на нагах. Многія з іх — з вельмі няпростымі лёсамі. І навучыцца не ламацца ад жыццёвых цяжкасцяў для іх вельмі важна. Ім патрэбна ўсебаковая дапамога — і матэрыяльная, і псіхалагічная. І, вядома, простае чалавечае цяпло.

— Цяпер у нас у прытулку жывуць тры жанчыны, якія апынуліся ў так званай сітуацыі крызіснага мацярынства — распавядае старшыня Цэнтра Вераніка Сярдзюк. — Яны сутыкнуліся з сур'ёзнымі праблемамі ў перыяд цяжарнасці, пасля родаў ... кожнай мы стараемся дапамагчы па меры сіл.

— Усе, хто працуе ў «Матулі», — валанцёры?

— Так. Але, напрыклад, нядаўна мы знайшлі псіхолага на 300 рублёў у месяц — па сутнасці, гэта не грошы... але чалавек захацеў папрацаваць там, дзе дапамагаюць людзям. Такая бескарыслівасць і дае нам магчымасць нешта рабіць, таму што ў нас няма фонду, няма пастаяннага прытоку сродкаў. Людзі аддаюць нам рэчы, мэблю — на гэтым мы і трымаемся. А прытулак — гэта кватэра нашага прыхажаніна, якую ён аддаў у бясплатнае карыстанне.

— Прыватных прытулкаў, якія могуць дапамагчы асобам не па месцы прапіскі, у нас не так шмат…

— У Беларусі чатыры недзяржаўных прытулкі, якія маюць афіцыйны статус. Гэта «Шчаслівы малыш», які існуе на заходнія сродкі і прымацаваны да сацыяльнай вёсцы, наша «Матуля», прытулак грамадскай арганізацыі «Пакровы» ў Бабруйску, а таксама пры каталіцкім манастыры назарацянак у Гродзенскай вобласці.

— Жанчыны прыходзяць да вас часта зломленымі і маюць патрэбу у тым ліку і ў псіхалагічнай дапамозе…

— Так... часам, патрапіўшы ў няпростую сітуацыю, жанчына сутыкаецца і з асуджэннем — маўляў, сама вінаватая ... магчыма, гэта звязана нават не з чэрствасцю сэрца, а з «безрэсурснасцю» — ёсць такі тэрмін у псіхалогіі. Калі чалавеку не хапае рэсурсаў не толькі фінансавых, але і душэўных, духоўных. У тым ліку і на тое, каб дапамагаць іншым. Гэта можа быць «рэха» і ваенных гадоў, і атэістычнага перыяду…

— Напэўна, бываюць сярод вашых падапечных і дзяўчаты-сіроты?

— Нярэдка. У некаторых нават ёсць сваякі, але і яны не маюць тых самых рэсурсаў — і не толькі фінансавых — каб згуртавацца і дапамагчы ўстаць на ногі сваёй дачцэ, унучцы, сваячцы. Яны ўзнаўляюць гэты негатыўны сцэнарый, нават самі таго не жадаючы.

А бывае, што дзяўчынка, якая вырасла ў дзіцячым доме, зусім бяздумна прадае атрыманую ад дзяржавы кватэру і аказваецца на вуліцы ... яна не мае навыку «нармальнага» жыцця, таму часам і дапамога дае толькі часовы вынік.

— Як кажуць, калі хочаш дапамагчы галоднаму, дай яму не рыбу, а вуду…

— Сёння важны рэсурс і «пасаг» жанчыны — гэта адукацыя. Мы стараемся, напрыклад, даць нашым цяжарным падапечным нейкую пасільную магчымасць вучыцца. Напрыклад, адна з іх скончыла кулінарныя курсы, стала поварам.

Але бывае, што дзяўчаты, скажам, спадзяюцца сустрэць «прынца», які вырашыць усе іх праблемы... і пры гэтым яны не разумеюць, што менавіта такая пазіцыя і прывяла іх да сур'ёзных праблем.

— Дзякуй Богу, што ёсць жадаючыя дапамагаць. Але ж бывае — і нават сярод веруючых людзей — па-іншаму…

— На жаль, і веруючыя людзі могуць быць «безрэсурснымі»... большасць з нас, на жаль, у храм прывяла не ўдзячнасць, а нягоды. Людзі прыходзяць у Царкву і «лечацца». Праходзяць, так бы мовіць, рэабілітацыю. Але самі яны не ў стане «лячыць» іншых. І ім прасцей асудзіць іншага ў сваёй душы, каб не адчуваць адказнасці... і гэта таксама можна зразумець — кожны адказны, у першую чаргу, за сябе. Калі мы самі знойдзем правільную дарогу, то, як казаў прападобны Серафім Сароўскі, тысячы спасуцца вакол нас…

Ёсць яшчэ адна пазіцыя, якая ставіць мяне ў тупік — калі кажуць, што дапамогай можна нашкодзіць чалавеку ... так, бывае, што чалавек, бачачы сваё крытычнае становішча, «выплывае» сам. Але не заўсёды. І многія ў крызіснай сітуацыі нават не змогуць зразумець ўсю цяжар свайго становішча.

Асабліва шкада ў такіх выпадках цяжарных жанчын. Шкада не толькі іх, але і яшчэ не народжаных малышоў.

— Ці былі асабліва памятныя выпадкі?

— Аднойчы да нас прыехала маладая мама адразу пасля радзільні. Яна практычна не стаяла на нагах з-за вялікай кровастраты. Яна была не ў стане нават прыгатаваць сабе паесці, і прыхаджане арганізавалі дзяжурства — прыносілі ёй у прытулак хатнюю ежу, сачылі, каб яна паела. Да таго ж у яе не было падтрымкі родных — яна была іншага веравызнання, і сям'я пракляла яе з-за нараджэння пазашлюбнага дзіцяці... але скончылася тая гісторыя, дзякуй Богу, добра. Дзяўчына, так бы мовіць, ўстала на ногі, завяршыла вучобу ва ўніверсітэце і вярнулася на радзіму.

— Заўсёды радасна, калі ўсё сканчаецца добра!

— Гэта вельмі радуе! Дзіцяці ўсё ж лепш за ўсё з роднай маці. Дзіця прывыкае яшчэ да нараджэння да гуку яе голасу, стуку сэрца.

Важна, каб у складаны перыяд жыцця жанчына была не адна... з аднаго боку, жанчына цяпер можа быць больш самастойнай, чым нават сто гадоў таму — ёсць і бытавая тэхніка, і магчымасць заробку ў Інтэрнэце. А з другога — маладая мама аказваецца ў сацыяльнай ізаляцыі.

— Раней жанчыне дапамагалі ўсім мірам — і сяброўкі, і суседкі, і родныя. А цяпер яна аказваецца практычна закрытай ад свету сам-насам з дзіцем…

— Так. І усе апавяданні пра тое, як жанчыны нараджалі ў полі ў адзіноце — гэта не ў парадку рэчаў. Такое, напэўна, здаралася, але гэта не было нормай. Жанчыне дапамагалі суседкі, сяброўкі — і пры родах, і пасля. А цяпер маладая мама часта трапляе ў сацыяльную ізаляцыю. Гэта таксама адна з прычын пасляродавых дэпрэсій. Жанчына пераключаецца на кругласутачны «рэжым сачэння»…

— Ці ёсць у вас нейкія прыклады дабрачыннасці, якіх хацелася б прытрымлівацца?

— Напрыклад, у Ізраілі дзейнічае валанцёрскі праект «Каструлька». У рамках гэтага праекта, напрыклад, жанчынам, якія нядаўна нарадзілі, такія ж жанчыны, мамы, дапамагаюць у гатаванні ежы. Мацярынства там — гэта справа ўсяго грамадства. Хацелася б, каб так было і ў нас... бо дзеці — гэта справа не толькі мам. Гэта патэнцыял нашага грамадства, гэта наша будучыня…

Анастасія Марчук

Church.by