Пошук

«Уладыка выклікаў прыхільнасць людзей да Царквы, проста размаўляючы»: асоба мітрапаліта Філарэта ва ўспамінах архіепіскапа Гродзенскага і Ваўкавыскага Антонія

24 кастрычніка 2021

На сайце Гродзенскай епархіі прадстаўлена падборка артыкулаў архіепіскапа Гродзенскага і Ваўкавыскага (да 9 чэрвеня 2021 года епіскапа Слуцкага і Салігорскага) Антонія, у якіх уладыка дзеліцца вопытам асабістых зносін з мітрапалітам Філарэтам, першым Патрыяршым Экзархам усяе Беларусі.

 

Асновай лекцыі для ўладыкі заўсёды быў свяшчэнны тэкст. Ужо ад таго, ЯК ён яго чытаў, многае станавілася зразумелым. Ведаючы, як чытае мітрапаліт Філарэт Свяшчэннае Пісанне за богаслужэннем, мы ўсведамлялі, што лекцыя па Новым Запавеце для яго — гэта працяг богаслужэння, адна з яго форм. На лекцыі ўладыка заўсёды мог спыніцца, патлумачыць, растлумачыць, прывесці жыццёвы прыклад, які з'яўляецца выкананнем Слова Божага. І вось нярэдка гэтыя тлумачэнні былі настолькі яркімі, натхняльнымі, у прамым сэнсе гэтага слова запальвалі агонь Духу ў нашых сэрцах, што яны нічым не саступалі пропаведзі і сапраўды былі працягам богаслужэння. Пасля такой лекцыі хацелася бегчы ў храм, маліцца, каяцца, імкнуцца не разгубіць гэты агонь, які так старанна запальваў у нашых сэрцах дарагі ўладыка. Падрабязней >> 

Ярчэй за ўсё святло асобы ўладыкі Філарэта яўляўся ў богаслужэнні. У гады вучобы ў семінарыі я нёс послух пеўчага ў хоры. Мы не раз бралі ўдзел у архіерэйскіх службах, ведалі паследаванне, партытуру. Але кожны прыезд Экзарха мы чакалі з трапятаннем. Аб службах уладыкі многія ўспамінаюць з асаблівым натхненнем. Кажуць аб яго музычнасці і цудоўным голасе, а адзін вядомы рэжысёр казаў нават аб своеасаблівай «тэатральнасці» яго служэння. Разам з тым, уладыка зусім вольны ад арыгінальнічання. Падчас набажэнства ён як бы саступаў месца Богу. Таму здзяйсняемая ім Літургія ўспрымалася як Таінства таінстваў, сустрэча з Богам. Падрабязней >>

Уладыка ніколі не скардзіўся на сваё здароўе, хоць надаваў яму час, бываў у ўрачоў, але гэта былі ўсё ж такі вымушаныя агляды. Бывала такое, што мы бачым: уладыку нядобра, ціск ... свядомасць мог страціць... выклікалі ўрачоў, яны пыталіся мітрапаліта, якія ў яго скаргі, праблемы. Ён заўсёды казаў «У мяне ніякіх праблем няма, праблемы ў маіх падначаленых! Пытайцеся ў тых, хто вас выклікаў!»

Нягледзячы на свае немачы і хваробы, уладыка заўсёды стараўся і служыць, і прычашчацца... у апошні год жыцця сілы яго пакідалі, пакідалі. Многае з таго, што мог зрабіць раней, ён ужо не мог ... дзесьці нават перасоўвацца не мог самастойна, яму патрэбна была дапамога, але ён ніколі не сумаваў, не раздражняўся. У апошнія гады было відаць, што авва адной нагой тут, а другі нагой — там, з Госпадам. Ён не баяўся смерці, не баяўся хваробы, і самае галоўнае — свой узрост і свае немачы ўспрымаў з вялікай удзячнасцю Богу. Роўна, спакойна, з малітвай. К канцу жыцця ўладыка не меў нічога — усё раздаў.  Падрабязней >>

Гродзенская епархія/Church.by