Пошук

Лаўрэат прэміі «За духоўнае адраджэнне» протаіерэй Алег Абрамовіч: « У мяне два моманты, дзе я зразумеў, што гэта раз і назаўжды: сям'я і царкоўны прыход, маё служэнне» [+відэа]

03 лютага 2021

«У нас свяшчэнніка называюць бацюшка, стаўленне да яго, як да бацькі, і кожны чалавек, які да цябе прыйдзе — тваё дзіця». Такія словы пачуў яшчэ ў пачатку свайго святарскага служэння Алег Абрамовіч і запомніў іх назаўжды. З тых часоў мінула ўжо амаль чвэрць стагоддзя. Сёння настаяцель Свята-Троіцкага прыхода ў аграгарадку Салтанаўшчына Нясвіжскага раёна протаіерэй Алег Абрамовіч стаў «бацюшкам» для шматлікай сваёй паствы, мае немалы місіянерскі досвед працы і вопыт працы з моладдзю. Больш за 20 гадоў святар з'яўляецца кіраўніком дзіцячага лагера «Святая Русь» у Салтанаўшчыне, які паўстаў літаральна на пустцы. У злётах моладзі, якія таксама арганізоўвае айцец Алег, прымаюць удзел да 700 чалавек штогод. Для гэтага створаны ўсе ўмовы: праведзены капітальны рамонт і рэстаўрацыйныя работы ў прыходскім храме, добраўпарадкавана прыходская тэрыторыя, пабудаваны комплекс з шасці будынкаў для размяшчэння ўдзельнікаў і гасцей. Праводзяцца спецыяльныя змены для жыхароў дзіцячых дамоў сямейнага тыпу, сірот, насельнікаў прытулкаў.

За вялікі асабісты ўклад ва ўмацаванне духоўных каштоўнасцяў сярод дзяцей і моладзі, арганізацыю дабрачыннай дзейнасці брацтва ў гонар Праабражэння Гасподняга протаіерэй Алег Абрамовіч стаў лаўрэатам прэміі «За духоўнае адраджэнне». Цырымонія ўзнагароджання адбылася ў студзені 2021 года.

Пра ўнікальны досвед працы з моладдзю ў сельскай парафіі, пра тое, якая праца стаіць за высокім грамадскім прызнаннем — карэспандэнту Sobor.by у інтэрв'ю распавёў айцец Алег Абрамовіч.

Цяпер многія пытаюцца мяне пра прэмію, пра мае пачуцці. Вядома, гэта для мяне нечаканасць, таму што чалавек я просты, працаваў, рупіўся. Калі прыйшоў у першы раз на прыход, то ніколі не думаў пра прэміі, пра прызнанне на дзяржаўным узроўні. І да таго ж прыход няпросты, святары ў ім доўга не затрымліваліся, бачылі, якія там праблемы ёсць. У савецкі час храм быў зачынены, таму трэба было арганізаваць абшчыну, хор, наладжваць богаслужэнні. Гэты храм — гістарычны помнік, таму патрабаваўся рамонт, а ахвярадаўцаў побач не было. Складанасці былі ва ўсім. З разуменнем царкоўнае кіраўніцтва ставілася. Уладыка Філарэт гарэў душой, разумеў, што людзям патрэбны святар. Пытанне было паспрабаваць пратрымацца год-два. Але паволі пайшла праца і з'явілася цікавасць да гэтага месца.

Думаў, што, напэўна, святыя не чуюць мяне, а яны пачулі

Святаром я не марыў быць. Ніколі. Уладыка Філарэт сказаў знайсці чалавека, які войска прайшоў, мае адукацыю, мае досвед працы, сямейны. Выбіраць не было з каго. Я адзін у горадзе рэгулярна хадзіў у храм. Вось і прапанавалі мне. Так і сказалі: «Няма каму, давай, ідзі, трэба дапамагчы». Я адважыўся. Я не асуджаў святароў, якія раней служылі на гэтым месцы, але з'ехалі, таму што гэтыя людзі таксама адвагу мелі прыйсці, але не ацанілі свае сілы. Але ў мяне трошкі іншая гісторыя, як у чалавека, які марыў быць вайскоўцам. Я разумеў, што рукапаложаны ў гэтае месца, разумеў, калі я адсюль пайду, я проста больш ужо нікуды не пайду, я не лічыў, што варты іншага прыхода. Я разумеў, што тут маё месца і трэба паспрабаваць яго выцягнуць. Хоць мараў было шмат: вярнуцца на радзіму, ва Уладзівасток, там стаць ваенным святаром. Горы, мора там, гісторыя, вялікія прыходы. Дзякуй Богу, у мяне былі людзі, якія займаліся маёй духоўнай адукацыяй, і яны мне казалі пра тое, што тут маё месца. І адзін з іх сказаў: «Ты дадзены сюды не як рабочы, ні як аднаўляльнік храма, а ты дадзены гэтым людзям, нават няхай там адны бабулі, для суцяшэння». Уладыка Слуцкі і Салігорскі тады сказаў: «Ты зразумей, у нас святара называюць бацюшка, матушку - матушка, гэта значыць стаўленне, як да бацькі і маці, і кожны чалавек, які да цябе прыйдзе - гэта тваё дзіця, а ад дзяцей не адмаўляюцца, іх не мяняюць». Калі ў мяне з'явілася такое стаўленне да маёй працы, служэння - нешта пайшло. Я пачаў маліцца двум святым з цікавым жыціем - гэта Мікалай Японскі, які ў Японіі стварыў першую праваслаўную царкву, і Інакенцій, мітрапаліт Маскоўскі, але яго яшчэ называюць Алеуцкі. Я маліўся, каб Гасподзь даў мне служэнне з людзьмі, якія не ведаюць Бога, каб я іх прасвятляў. А потым я зразумеў, што мяне не пераводзяць у нейкія іншыя месцы. Думаў, што, напэўна, святыя не чуюць мяне, а яны пачулі. І такі быў у мяне момант засмучэння, але Гасподзь паказаў, а тут - што табе, непрасветленых мала? Чым табе гэтыя не дагадзілі, адукоўвай, будзь першым чалавекам, які ўкладзе ім гэта зерне Евангелля. Калі я так пачаў ставіцца, то я зразумеў, што няма розніцы, дзе ты будзеш служыць - ты ж служыш. Будзь там, дзе пастаўлены.

У мяне два моманты такіх: сям'я, дзе я зразумеў, што гэта раз і назаўсёды, і царкоўны прыход, маё служэнне

Нядаўна ў мяне браў інтэрв'ю адзін карэспандэнт, веруючая жанчына, і яна спытала: «Вы праз сваю сям'ю прыйшлі да веры?». Я сказаў бы больш - праз любоў да чалавека, але, самае галоўнае, ты палюбіў чалавека, хрысціўся, я кажу пра сваю жонку, але сям'ю нашу захавала менавіта вера. Таму што мы - два розныя чалавекі - трымаліся толькі тым, што разумелі, што ў нас гэта раз і назаўжды. У мяне два моманты такіх: сям'я, дзе я зразумеў, што гэта раз і назаўсёды, і царкоўны прыход, маё служэнне. Калі ты да гэтага так ставішся - у цябе расце сям'я, яна расце якасна нават, не толькі колькасна, і прыход. Прыход - гэта не абавязкова вялікая колькасць людзей. Адзін мінскі святар казаў, што шмат прыхаджан - духоўных дзяцей мала. Духоўныя дзеці - гэта тыя, хто хоча духоўна ўсынавіцца, а ты як быццам усынавіцель ад Бога. Гэта вельмі важна.

Важна, каб на чале любога справы стаяў неабыякавы чалавек

Распавяду пра тое, як з'явіўся лагер у Салтанаўшчыне. Прыехаў мой знаёмы святар і пачаў распавядаць пра тое, што звазіў дзяцей на тыдзень у Жыровіцкі манастыр - і ўсё. Часта мы думаем, што трэба толькі арганізоўваць паломніцтва ў нейкі манастыр, да святыні, а яшчэ што? І мы спантанна, хоць былі аднадумцы побач, але дакладна не багатыя апекуны, пачалі арганізоўваць дзіцячы лагер. І гэтая прэмія - прызнанне таго, што ты нешта зрабіў для дзяржавы, для людзей, гэта не ацэнка таго, які я святар, як я маліўся, хоць маліўся я шмат, каб атрымалася ўсё арганізаваць. Калі я пачаў служыць на прыходзе і ў мяне былі нейкія праблемы, адзін святар сказаў, што трэба жыць па сродках. Гэта вельмі важна. У нас ёсць апякунскі савет, але пастаянных ахвярадаўцаў у нас няма. А работы ў нас шмат. Гэта праца з моладдзю, з людзьмі з абмежаванымі магчымасцямі, праца з маючымі патрэбу, якая заўсёды патрабуе вельмі шмат сродкаў. Але ў любой сітуацыі я звяртаўся да нейкіх метадычных указанняў, рэкамендацый. Калісьці я вучыўся ў педагагічным вучылішчы і думаў, што гэта самае марная адукацыя ў маім жыцці. А зразумеў, што яна як раз адна з самых патрэбных мне. Гэта была база, з якой я разумеў, куды рухацца. Як быццам я прыходжу ў бібліятэку і шукаю патрэбную кнігу і знаходжу. Яшчэ, самае галоўнае, што Гасподзь даў людзей, кампетэнтных у тых кірунках, у якіх мы працуем: сацыяльны, моладзевы, архіўна-гістарычны. Напрыклад, у нас ёсць сям'я: муж і жонка, якія ўзначальваюць сацыяльны кірунак. Важна, каб на чале любой справы стаяў правільны чалавек, які будзе прасоўваць яго. У мяне ў кожнай галіне знаходзяцца не толькі спецыялісты, а перш за ўсё людзі, якія гараць сваёй справай, неабыякавыя.

Само жыццё табе выставіць планы, ты проста павінен навучыцца іх рэалізоўваць

Я трошкі разумею Госпада Бога, Які мне не дае шмат, таму што я б тады замроіўся і спыніць было б мяне цяжка. У нас ёсць мэты, да якіх мы імкнемся. Таму нам цяпер толькі трэба проста маліцца і адшукваць у сабе сілы і дапамогу звонку для таго, каб іх рэалізоўваць. Самае галоўнае, мы паказалі сябе так, што да нас прыходзяць людзі са сваімі просьбамі, прапановамі, і ты разумееш, што ўжо да труннай дошкі ў цябе будзе праца, калі ты не прыдумаеш мэту, табе яе падкінуць. Я разумею, што ёсць людзі, у якіх праблем нашмат больш, чым у мяне. Таму я ведаю, што ў мяне ёсць зачын, што многае можна не планаваць, само жыццё табе выставіць гэтыя планы, ты проста павінен навучыцца іх рэалізоўваць.

Ёсць людзі, якія мараць, каб ты сёння пераблытаў нумар тэлефона

У грамадстве ўсё роўна знойдуцца людзі неправаслаўныя, іншых канфесій, якія часам сумняваюцца і проста атэісты. Але яны, калі прыходзяць у лагер, у Брацтва, яны прызнаюць парадак твайго жыцця. У нашым лагеры, нават няхай дзіця не праваслаўнае, але яно перш за ўсё кажа, што будуць выконваць усё тое, што робяць праваслаўныя дзеці. Гэта дапамагае чалавеку прызнаць, што ён не адзін у гэтым грамадстве, што ён прымае Яго закон. Перш за ўсё адна з задач выхавання дзяцей - расказаць, што ёсць паняцце «агульначалавечыя каштоўнасці». Да іх няправільна цяпер ставяцца і няправільна гэтую тэму падымаюць. Гэта калі любы чалавек прызнае інтарэсы іншага чалавека, калі ён неабыякавы да чужой праблемы. Ёсць перадача пра нашу Ксенію Шкрэд, яна - чалавек з абмежаванымі магчымасцямі, без дапамогі людзей не можа рухацца. Але гэта чалавек, якога ўзнагародзілі за тое, што ён дапамагае людзям, якія трапілі ў цяжкую сітуацыю, яна распрацавала кірунак дапамогі жывёлам у хоспісах. Калі мы бярэм лагер, дзіцячую, юнацкую супольнасць, мы стараемся закласці ў яго семя Евангелля. Мы паказваем прыклад тых людзей, якія ў жыцці змаглі пераадолець нейкія складанасці. Хоць зыходны матэрыял для жыцця ў іх быў наогул ніякі. У мяне, што ў брацтве, што ў лагерах, што на нейкіх мерапрыемствах, заўсёды ёсць такое паняцце «катла», дзе не важна, якога ўзросту людзі прыходзяць. Важны жыццёвы прыклад, калі побач, напрыклад, пажылы чалавек, у якога ты нечаму вучышся. Або калі клічаш цікавага чалавека, а ён распавядае пра сябе дзецям, якія зараз часта маюць усё для жыцця, але не маюць цікавасці да жыцця. Я сваім дзецям ці ўсім, хто да мяне прыходзіць, тлумачу, што каштоўнасць вашага жыцця ў тым, што вы асабліва каштоўныя для многіх людзей. Ёсць людзі, якія мараць, каб ты сёння пераблытаў нумар тэлефона і не патэлефанаваў чарговаму сябру, каб бессэнсоўна правесці час, а каб патэлефанаваў гэтаму чалавеку, якога ты не ведаеш, але каб ён трошкі пагаварыў з табой, і гэта таксама вельмі важна.

Хочацца, каб у Нясвіжы ў нас быў духоўны ачаг

Некаторым домікам у лагеры ўжо 15 гадоў, яны шчытавыя, дзесьці трэба памяняць дрэва, дзесьці цалкам зрабіць рамонт. У нас ёсць тэрыторыя ў Нясвіжы, дзе ёсць будынак, яму больш за сто гадоў, за гэты час там не рабіўся рамонт. Гэта будзе місіянерскі цэнтр, дзе будзе сустракацца моладзь, цікавыя людзі, куды можа прыйсці любы чалавек і сустрэць там выдатных людзей, аднадумцаў, правесці там час, атрымаць духоўную рэабілітацыю, кут нейкі атрымаць. У нас ёсць сацыяльны цэнтр у брацтве, дзе мы дапамагаем людзям, якім цяжка ў жыцці. Хочам, каб у горадзе ў нас быў духоўны ачаг, нейкую капліцу паставіць, каб людзі маглі разам аб'яднацца ў малітве, пачаць і скончыць справу з малітвай, ну і нейкі адукацыйны цэнтр каб быў. Ёсць планы, частка на паперы, частка рэалізуецца. І наша база, Салтанаўшчына, гэта брэнд пэўны, куды людзі імкнуцца, для іх гэта памяць, там прайшло іх дзяцінства, там яны загаілі свае раны, хтосьці стварыў сям'ю або адзначыў вянчаннем і вяселлем пачатак сваёй сям'і.

Людзі не могуць быць аднолькавымі, але яны павінны быць выхаванымі

Перш за ўсё, да нас прыходзяць людзі ці па сацыяльнай праграме, ці па маладзёжнай. Часам дзеці прыязджаюць пасля сект, залежнасцяў. Яны разумеюць, што прыходзяць туды, дзе ёсць пэўны парадак. Яны ўдзельнічаюць у нашых мерапрыемствах, але ў іх можа быць свая ідэалогія. Часцяком многія людзі вызнаюць адзіную веру ў Хрыста, але па-рознаму бачаць уладкаванне грамадства. Тут важны правільны агульнажыхарскі настрой. Агульнае жыццё - гэта калі людзі разумеюць, што паміж імі павінны правіць маральныя прынцыпы. Перш за ўсё трэба выхоўваць людзей. Людзі не могуць быць аднолькавымі, але яны павінны быць выхаванымі, павінны паважаць кожнага, з кім жывуць, з кім сутыкаюцца. Важная павага адзін да аднаго. Кожнаму дзіцяці, асабліва пасля дзесяці гадоў, важна прывіць разуменне, што ён сам сябе павінен выхоўваць, ён павінен вучыцца стрымліваць свае пачуцці, мець зносіны з людзьмі, даносіць сваю пазіцыю. У лагеры падчас гутаркі я кажу, што не трэба баяцца выказаць мне тое, што думаеце, і ў сям'і таксама. Я буду адстойваць свой пункт гледжання, але гэта не значыць, што я самы інфармаваны чалавек. А потым яшчэ, як у Евангеллі сказана, што ніколі не пасароміць чалавека - гэта цярпенне. Калі ты навучышся цярпенню - навучышся правільна працаваць і жыць правільна. Гэта перш за ўсё.

 Sobor.by/ Сhurch.by