Пошук

Пераадоленне праблемы абортаў як важны крок аздараўлення грамадства разгледзелі ў Мінску

08 снежня 2020

Праблему абортаў, як адну з найбольш актуальных, абмеркавалі ў цэнтры духоўнай асветы і сацыяльнага служэння Беларускага Экзархату ў мінскім прыходзе іконы Божай Маці «Усіх тужлівых Радасць». У сустрэчы прынялі ўдзел прадстаўнікі беларускіх і расійскіх арганізацый, якія працуюць у сферы абароны жыцця. Аборты — не толькі асабістая трагедыя, але і трагедыя ўсяго грамадства. Удзельнікі мінскай сустрэчы ўказалі на латэнтны, схаваны характар гэтай праблемы. На іх думку, пакуль грамадская ўвага ў Беларусі сфакусіравана на палітычным жыцці. А праблема пазбаўлення жыцця дзяцей прама ў матчыным улонні па-ранейшаму застаецца па-за яго цэнтрам.

Праблема абмяркоўвалася ўдзельнікамі беларускага pro life актыву і на прэс-канферэнцыі «Абаронім безабаронных: вынікі 100-гадовай вайны». Гэтая канферэнцыя была прысвечана аналізу маральных і дэмаграфічных наступстваў стогадовай гадавіны легалізацыі абортаў у Савецкай Расіі.

— Тая шырокая абартыўная дзейнасць, якая прысутнічае і пранізвае наша грамадства, пачынаючы ад медустаноў — адзначае протаіерэй Павел Сярдзюк, кіраўнік Сінадальнай камісіі Беларускай Праваслаўнай Царквы па пытаннях сям'і, абароны мацярынства і дзяцінства. — Не будзем забываць пра тое, што ўсё пачынаецца з сям'і — гэта з'яўляецца наступствам бязбожнасці, богаадступніцтва. Вось гэтая ўкаранёнасць бязбожнасці, як супрацьстаянне жыццёвай сіле прысутнасці Божай у гэтым свеце, з'яўляецца пячаткай, якой мы памячаемся. Так ці інакш, няма ў нашай Айчыне сем'яў і супольнасцяў, якія з гэтай трагедыяй не сутыкнуліся.

Аб тым, што такі бязрадасны «вопыт» старэйшых пакаленняў вісіць і над маладымі, не па чутках ведае бабруйчанка Галіна Шуцэр, падапечная Цэнтра «Пакровы». Менавіта там ёй дапамаглі зрабіць выбар на карысць жыцця — жыцця яе трэцяга малыша.

— Я думаю, што тыя людзі, якія выраслі ў Савецкім Саюзе — яны вельмі ўплываюць. Такая культура была ... рабілі шмат абортаў, прасцей да гэтага ставіліся. Напэўна, таму што не было ў Савецкім Саюзе Бога ... напэўна (адбіліся) паслярэвалюцыйныя падзеі, калі грамілі цэрквы. Проста «забралі» ў людзей Бога.

Цяпер Галіна — шматдзетная маці. Але калі маладая жанчына даведалася аб сваёй апошняй цяжарнасці, яе не падтрымалі ні муж, ні родныя. Абыякавасць кінула яе ў адчай. На шчасце, Галіна своечасова даведалася, што ў яе родным горадзе могуць аказаць падтрымку. Прычым не разавую, а на ўсім працягу цяжарнасці і ў посляродавы перыяд.

— Самае галоўнае, што я пачула, што ёсць людзі, якія гатовыя мне дапамагчы, — працягвае яна. — Вельмі важна, што ў цяжкую хвіліну, калі мне будзе вельмі цяжка, мне ёсць куды пайсці, звярнуцца... Цяпер страшна думаць, што я магла не нарадзіць. Што я магла страціць гэтае дзіця, ніколі яго не ўбачыць.

У цэнтры «Пакровы» жанчынам у крызіснай сітуацыі аказваюць рознабаковую дапамогу — псіхалагічную, матэрыяльную, пры неабходнасці юрыдычную. Часам нават прадастаўляюць жыллё. Напрыклад, Аляксандра Кліменцьева, будучы цяжарнай, прыязджала сюды на некалькі месяцаў з Віцебска. Сёння яна ўжо мама малышкі Агніі.

— Вядома, стан у мяне быў памежны, са мной працавалі псіхолагі, з намі працаваў увесь цэнтр (прытульвае дзіця — заўв. маліліся, дапамагалі, размаўлялі, падтрымлівалі ... Мне далі тут жыллё, мяне тут кармілі, да мяне ставіліся, як да маленькага дзіцяці ... тут я была агорнутая клопатам, як ніколі ў сваім жыцці. Я не бачыла нічога падобнага ад родных мне людзей! Я трапіла ў такую шчаслівую сям'ю!

Падтрымлівалі вельмі моцна — як матэрыяльна, так і маральна. Мне настолькі патрэбна была гэтая маральная падтрымка! Са мной працаваў псіхолаг вельмі доўга. За мяне маліліся, вельмі многія маліліся! Як бы там ні было, сіла малітвы такая цудатворная!

Мамы, якія ў выніку выбралі жыццё для сваіх дзяцей, галоўным «фактарам рызыкі» лічаць адсутнасць падтрымкі родных, няўменне ў стрэсавай сітуацыі разгледзець перспектыву. Менавіта гэта часцей за ўсё штурхае на непапраўныя памылкі ... падапечныя цэнтра «Пакровы» ўсім дзяўчатам, жанчынам раяць нікога не слухаць — нават калі блізкія настойваюць на аборце.

— Так ці інакш ёсць цэнтры, ёсць проста людзі, якія гатовыя дапамагчы: аддаць нешта, ахвяраваць, дапамагчы, — кажа Аляксандра. — Матэрыяльная бок пытання вырашальны. Як кажуць: «Бог даў дзіця — Бог дасць і на дзіця».

Паводле матэрыялаў Усходне-Еўрапейскага бюро праваслаўнага тэлеканала «Саюз», Мінск-Бабруйск, Беларусь /sobor.by// Сhurch.by