Пошук

Протаіерэй Павел Сярдзюк: той, хто адстойвае сям'ю, абараняе само жыццё

11 сакавіка 2020

У другой палове 2019 года ў Беларусі было сабрана 52 600 подпісаў за прыняцце закона аб забароне ЛГБТ-прапаганды сярод непаўналетніх. Каменціруе протаіерэй Павел Сярдзюк, старшыня Сінадальнай камісіі Беларускай Праваслаўнай Царквы па пытаннях сям'і, абароны мацярынства і дзяцінства.

— Айцец Павел, чыёй ініцыятывай з'яўляецца збор подпісаў супраць ЛГБТ-прапаганды сярод непаўналетніх?

— Гэта ініцыятыва фонду «Адкрытыя сэрцы», які з'яўляецца грамадскай арганізацыяй і разам з тым цесна афіляваных з Рымска-Каталіцкай Царквой у Беларусі. Ад Беларускай Праваслаўнай Царквы ў арганізацыі збору подпісаў прыняў удзел Свята-Лізавецінскі манастыр горада Мінска.

— А вы асабіста падпісаліся?

— Не, я не падпісваўся. На мой погляд, тэкст закліку, пад якім ставіліся подпісы, невыразна сфармуляваны, мае маніпулятыўны характар, агрэсіўны ў частцы апеляцыі да вышэйшай дзяржаўнай улады з патрабаваннем узмацнення жорсткасці нормаў існуючага крымінальнага заканадаўства. Я не магу назваць такую ініцыятыву хрысціянскай.

— Чаму?

— Я хачу выказаць заклапочанасць і трывогу ў тым, што заклік звернуты да дзяржавы як да знешняга арбітра, які павінен, выкарыстоўваючы спецыфічныя інструменты, паўплываць на маральны стан грамадства. Выглядае гэта так, што мы, хрысціяне, не ў стане сведчыць аб ісціне сваім ладам жыцця. Такімі дзеяннямі мы дэманструем сваю бездапаможнасць. Звяртаючыся з патрабаваннем пакарання, мы тым самым паказваем, што Евангелле Госпада Іісуса Хрыста ў нас бяссільнае. У Вялікім пакаянным каноне святога Андрэя Крыцкага можна знайсці такія словы: «Закон знясілеў, бяздзейнічае Евангелле, і ўсё Пісанне ў цябе ў занядбанні: прарокі страцілі сілу і ўсякае слова праведніка. Язвы твае, о душа, памножыліся, і няма ўрача, які ацаляе цябе!»

На маю думку, на сённяшні дзень існуюць больш актуальныя выклікі, якія руйнуюць нашы сем'і і паражаюць нашых дзяцей. Аборты — з'ява, звыклая ў жыцці нашага грамадства; адлюстраванае ў афіцыйнай статыстыцы п'янства і іншыя формы залежнасці; наяўнасць ігральных устаноў у крокавай даступнасці, парнаграфія, безадказныя сэксуальнае паводзіны ... хіба ЛГБТ-актывісты развальваюць нашы сем'і?..

— У закліку згаданы Крымінальны кодэкс…

— Гэта значыць, ініцыятары патрабуюць ад дзяржавы ужыць карныя захады да нейкай сацыяльнай групы, у дадзеным выпадку гэта ЛГБТ-супольнасць. Прэс-канферэнцыя, якая прайшла, паказала, што арганізатары збору подпісаў не змаглі выразна адказаць на пастаўленыя запрошанымі журналістамі пытанні: «Прывядзіце, калі ласка, канкрэтныя прыклады ЛГБТ-прапаганды сярод непаўналетніх», « Якія змены ў крымінальнае заканадаўства вы прапануеце ўнесці?» Адсутнасць выразных адказаў дазваляе зрабіць выснову, што натхняльнікі грамадскай акцыі альбо не падрыхтаваліся сур'ёзна да сустрэчы з прэсай, альбо не маюць неабходных кампетэнцый, абвастраючы складаную сацыяльную праблему, залучаючы ў яе вырашэнне многіх людзей.

Важна вось што: мы — Царква, якая мае вялікі вопыт ганенняў у ХХ стагоддзі, Царква новамучанікаў. Мы кажам, што прапаведуем Хрыста распятага... і вось, нягледзячы на гэта, мы заклікаем да карных мер, прычым да канца не ўсведамляючы, як менавіта яны павінны прымяняцца і якія магчымы наступствы.

— Добра, а праблема ЛГБТ-прапаганды ў нашым грамадстве ёсць? Вы яе бачыце?

— З аднаго боку, мы не бачым сёння распаўсюджвання ЛГБТ-ідэй на нацыянальным тэлебачанні і радыё, у друку або рэкламе. Але, з іншага боку, агрэсіўнае прасоўванне ЛГБТ-ідэалогіі існуе ў інтэрнэт-прасторы. Мы бачым, на жаль, што ЛГБТ-супольнасць праяўляе сябе вельмі агрэсіўна ў дачыненні да хрысціян. Што, увогуле, нядзіўна, таму што біблейскае, царкоўнае стаўленне да палавых скрыўленняў з'яўляецца адназначна негатыўным. Мы занепакоеныя сумнымі тэндэнцыямі ў жыцці замежных краін, дзе назіраецца рост дыскрымінацыі і рэпрэсій у дачыненні да традыцыйнай сям'і з боку прадстаўнікоў ЛГБТ-супольнасці.

Прыхаджане нашых храмаў з'яўляюцца грамадзянамі дзяржавы, членамі грамадства — і ў гэтым сэнсе могуць падтрымліваць любыя грамадскія і / ці палітычныя ініцыятывы. 52 600 чалавек паставілі свае подпісы пад зваротам супраць ЛГБТ-прапаганды, усведамляючы або адчуваючы пагрозу звыкламу і ўстойліваму свету свайго жыцця. І я думаю, што агрэсіўная настроенасць, галаслоўнае абвінавачванне ў ксенафобіі, навешванне ярлыкоў і іншыя тэхналагічныя прыёмы, якія выкарыстоўваюцца на ЛГБТ-рэсурсах (якія, дарэчы, бесперашкодна ажыццяўляюць сваю дзейнасць у медыя-полі Беларусі), справакавалі ахоўную рэакцыю. Большасць людзей не згодныя называць чорнае белым і пераглядаць маральныя асновы жыцця.

Той, хто сёння адстойвае сям'ю, той абараняе само жыццё. Справа ў тым, што хрысціянская супольнасць у нашых сучасных рэаліях часцяком разглядаецца як клерыкальны інстытут з сістэмай аб'ектаў культавага пакланення, такой сеткай бюро рытуальных паслуг. Але цяперашняя сітуацыя паказала вузкасць такога разумення. Хрысціянская супольнасць — гэта частка грамадзянскай супольнасці. І немалая!

— І як на гэтую агрэсію з боку ЛГБТ рэагаваць хрысціянам?

— Мы павінны ствараць у публічнай прасторы станоўчы вобраз сям'і, традыцыйных сямейных адносін, паказваць прывабнасць шлюбу як саюза мужчыны і жанчыны. Гэта вялікая карпатлівая стваральная праца. Разам з тым, трэба разумець: мы жывем у грамадстве, якое не знаходзіцца ў паслушанні Царкве. Сучаснае грамадства ні ў якім разе не жадае, каб яму навязвалі нейкія стандарты быцця. Новае пакаленне ўжо не прымае тое, што для старэйшага пакалення — аксіёма. Так што нам трэба не толькі сведчыць аб тым, што мы захоўваем традыцыю. Для таго, каб традыцыя захоўвалася рэальна, павінны існаваць механізмы яе перадачы ад пакалення да пакалення.

— У Праваслаўнай Царкве існуе пастырскае суправаджэнне ЛГБТ-людзей?

— Духаўнік Свята-Лізавецінскага манастыра протаіерэй Андрэй Лемяшонак на прэс-канферэнцыі падкрэсліў, што хрысціяне непрымірымыя ў адносінах да граху, але адкрытыя да любога грэшніка. Святары, якія прымаюць споведзь і здзяйсняюць духаўнічае служэнне, сутыкаюцца з людзьмі, у якіх ёсць праблемы з сэксуальнай ідэнтыфікацыяй. Прымаючы такіх людзей, важна памятаць, што Бог прыйшоў у свет, які жыве ў вельмі недасканалым стане. Але Бог праявіў крайнюю эмпатыю, крайнюю міласць да свайго стварэння, нягледзячы на ўсе жахі, якія адбываюцца ў свеце людзей. А раз мы здзяйсняем сваё пастырскае служэнне па вобразу Хрыста — то і нашым абавязкам павінны быць прыняцце і міласэрнасць, вылячэнне граху і міласэрнасць да грэшнага чалавека. Успомніце эпізод з Евангелля ад Іаана, дзе гаворыцца пра ўзятую ў блудзе жанчыну, якую прывялі да Іісуса Хрыста, прагна жадаючы асудзіць яе і аддаць на смерць. Што адказаў Збаўца?..

— І ўсё ж праблема шырэй, чым барацьба асобных людзей са сваімі асабістымі грахоўнымі схільнасцямі. Усё больш высокая талерантнасць грамадства да дэвіяцый у сферы палавых паводзін — гэта глабальны выклік Царкве, ды і ўсяму свету традыцыйных каштощнасцяў. Якім вы ўяўляеце адказ на гэты выклік?

— На самай справе, хрысціянская Царква не ўпершыню ў гісторыі аказваецца ў асяроддзі, талерантнага да палавых скрыўленняў. Хрысціяне першых стагоддзяў як раз жылі ва ўмовах панавання грэка-рымскай культуры, якая ў прынцыпе заахвочвала гомасексуальныя сувязі. І хрысціяне пераадольвалі гэта толькі адным — ладам свайго жыцця. Апостал Павел, настаўляючы у сваіх пасланнях хрысціян, якія паходзілі з язычнікаў, кажа: «Вы калісьці былі цемраю, а цяпер — святло ў Госпадзе: паводзьце сябе, як дзеці святла <...> і не ўдзельнічайце ў бясплодных справах цемры, а, наадварот, выкрывайце. Бо пра тое, што яны тайна робяць, сорамна і гаварыць» (Эф. 5: 8, 11-12). І, сапраўды, чалавек, які звяртаецца да Хрыста, знаходзіць у сваім новым ладзе жыцця нешта бясцэннае, якое не ідзе ні ў якое параўнанне з жыццём старым, грахоўным. Таму цяпер трэба не займацца распальваннем варожасці, спрабуючы сваю місіянерскую бяздарнасць кампенсаваць рэпрэсіўнымі мерамі ў дачыненні да тых, каму чужыя нашы каштоўнасці, а імкнуцца да таго, каб наш хрысціянскі лад жыцця прыцягваў людзей, каб мы былі маральным арыенцірам і евангельскай соллю для грамадства.

Гутарыла Таццяна Кузняцова

Фота з сайта n-do.by

Church.by