Пошук

Выйшаў новы нумар часопіса «Врата Небесные»

16 сакавіка 2018

Пабачыў свет трэці нумар часопіса «Врата Небесные» за 2018 год. Пастаянныя аўтары часопіса парадуюць чытача новымі матэрыяламі на розныя тэмы.

Джэйн Эйр з тбіліскага Глдані

У гэты раз пастаянны аўтар часопіса Марыя Сараджышвілі піша аб жаночай мужнасці. Гераіня апавядання — звычайная грузінка па імені Ніно з незвычайным лёсам, які пачаўся... з кахання: «Усе свае студэнцкія гады я любіла Гіві. Высокі, прыгожы, вочы вялікія, зялёныя. Словам, было на што паглядзець...»

Небіблейскі Іосіф і… добрыя людзі

Апавяданне Алены Есаулавай пра тое, як па-рознаму людзі ставяцца да жыцця, пра тое, як адны трапятліва захоўваюць вернасць, а іншыя лічаць: «Ну, добра, вось ты жанчына, можа, вера табе і не дазваляе лёгка глядзець на гэтыя пытанні. А ён мужчына тэмпераментны, чула: у яго і жонка ёсць, і яшчэ адна на баку недзе. Закарцела, ну дык што ж яму рабіць? Ды і дзе ты іншых мужчын бачыла?»

У пошуках чароўнай кнопкі

Свяшчэннік Дзімітрый Шышкін прапануе абмеркаваць непрыемную, але вельмі важную для вернікаў тэму. Ён упэўнены, што: «...Самыя папулярныя пытанні ў храме: «Якую малітву чытаць? Якому святому маліцца? Якую службу замовіць?» — сведчаць, што людзі шукаюць нейкія дзейсныя, але знешнія, «разавыя» сродкі для збаўлення ад непрыемнасцяў...» А што ж трэба на самой справе?

«Прамудрасць бросьце!»

Протаіерэй Міхаіл Вараб'ёў з добрай і крыху сумнай усмешкай распавядае, як былыя грамадзяне савецкай атэістычнай дзяржавы нязграбна імкнуцца ці то здавацца, то быць праваслаўнымі і вучаць маладых: «Не трэба смяяцца, малады чалавек, — вы ў храме Божым, а не ў цырку! Мы, праваслаўныя, — людзі простыя, у нас, ведаеце, як бацюшка ў Евангеллі чытае: «Прамудрасць бросьце! Будзьце простыя, як галубы!»

Туга на парозе вечнасці

Вы калі-небудзь вялі дзённік таго, што не адбылося, не збылося, своечасова не зразумелася? Дзённік памылак і промахаў? Калі не, то пачытайце кароткія маналогі Ганны Анікінай і... Можа быць, у вас атрымаецца навучыцца жыць на чужых памылках, а не на сваіх.

«А потым мы плакалі разам»

Перад вамі — дзённік маладой мамы шасцімесячнага малога. У гэтых запісах шмат слёз — слёз стомленасці, злосці, адчаю, але і слёз вялікай радасці: «Няхай я не высыпаюся, хай сто гадоў не рабіла манікюр, хай я не паспяваю нічога па хаце, таму што ўвесь час забаўляю малога, хай я не магу схадзіць у кіно ці з'ездзіць на адпачынак... Але я хачу яшчэ такога ж карапуза, таму што гэты ТАК ХУТКА расце!..»

Нарысы праваслаўнага жыцця ў Амерыцы (заканчэнне)

Ігар Крыштафовіч завяршае свой аб'ёмны матэрыял шчырым расповедам аб сваёй першай споведзі, якая здзейснілася менавіта на амерыканскай зямлі, а не на роднай Украіне. І самае галоўнае — апавядае пра сапраўдныя цуды ў выніку свайго шчырага пакаяння і прабачэння людзей, якія сталі прычынай мноства бед у яго жыцці.

Па той бок свячнога прылаўка

«Стаўкі рэзка скарацілі і звольнілі ўсіх пенсіянераў. Усталяваны гадамі жыццёвы распарадак збіўся... І толькі ў храме Ларыса адчувала сябе патрэбнай і не адзінокай. У царкву хадзіла шмат гадоў, і айцец Серафім, бачачы яе важданіну, прапанаваў папрацаваць у свячной лаўцы», — вось так гераіня аповеду Тамары Кашэўнікавай пачынае новае жыццё і асвойвае новую і, як аказваецца, зусім не простую прафесію.

Вечныя гісторыі

Агульная назва аб'ядноўвае два матэрыялы іерэя Канстанціна Камышанава. Першы — «Дзве зарплаты ў падарунак Богу» — пра тое, як не апынуцца ахвярай падману, калі даеш міласціну, і як ўсё ж праявіць міласэрнасць да тых, хто жыве ў нястачы. Бо так цяжка спалучаць ласку і мудрасць: «Я аддала жанчыне з нашага храма шмат грошай, а яна мяне падманула. Вы не благаслаўлялі мяне даваць міласціну грашыма нашым убогім. Але яна паказала мне фатаграфію...»

Другі — эсэ «Блудны сын ці бацька ў чаканні?..» — прысвечаны прытчы пра блуднага сына і прыводзіць зусім нечаканае тлумачэнне вядомага евангельскага тэксту: «Шмат чаго можна сказаць, але ў выніку добры прапаведнік немінуча зверне ўвагу на пакаянне блуднага сына. Вось ён, прыйшоўшы ў сябе, пакаяўся... Дык не было ніякага пакаяння! Сілкаваўся дрэнна. Спаў мулка. Піў горка. Тут і дурань зразумее, што ёсць месца, дзе дадуць паесці без працы і прымуць такім, якім ты ёсць...»

Як праводзіць першую сядміцу Вялікага посту

Перад намі — павучанне поснікам незабыўнага архімандрыта Іаана (Крэсцьянкіна), дзе аднымі з першых гучаць словы: «На першым тыдні гавенне асаблівае. Гэта — справаздача перад Богам за ўвесь пражыты год са строгай праверкай сябе, свайго жыцця перад абліччам правасуддзя Божага». І далей у пропаведзі усімі любімага старца зноў і зноў гучыць: «Пакайцеся!» — гэтымі словамі заканчваецца Стары Запавет (Мф. 3: 2), «Пакайцеся» — так пачынаецца і Новы (Мф. 4: 17). Вось наколькі неабходна і важна пакаянне».

Несці свой крыж

Трэцяя нядзеля Вялікага посту ў праваслаўным календары носіць назву «Крыжапаклонны тыдзень». Напярэдадні ў суботу ўвечары з алтара ўрачыста выносіцца ў цэнтр храма Пачэсны Крыж... Для чаго ў сярэдзіне паста зносіцца Жыватворны Крыж? Чым крыж быў для сучаснікаў Хрыста? Навошта Хрыстос прыняў такую пакутлівую і ганебную смерць? Чаму людзі пакутуюць? А ці ёсць пакуты, якія прыносяць чалавеку радасць? На гэтыя і іншыя пытанні адказвае загадчык аддзялення катэхізатараў Мінскага духоўнага вучылішча, магістр гуманітарных навук Андрэй Гаранскі.

Хто ведае, што ў чалавеку?..

Тэма артыкула Марыны Куфінай — дзіўная і выдатная, гэта роздум пра таямніцы душы чалавечай: «Ва ўсякім нашым меркаванні, што ёсць канкрэтны чалавек, мы, як правіла, памыляемся, заганяючы яго ў «рамкі» нашых паняццяў. А на самай справе кожная душа — цэлы свет, непазнаны космас, бяздонная глыбіня... «Бо хто́ з людзей ведае, што́ ў чалавеку́ толькі дух чалавечы, які ў ім» (1 Кар. 2: 11)».

Правіла жыцця ў свеце

Вялікі рускі пісьменнік Мікалай Гогаль звяртаецца да чытача з павучальным і дзівосна прыгожым словам, цэнтральная тэма якога — тэма сапраўднай любові: «Гэта толькі адны іскры, толькі краі той цудоўнай рызы, у якую ўвасобілася бязмерная і бязмежная любоў Божая, якую нішто не змесціць, як нішто не можа змясціць Самога Бога».

На багамолле

«У пілігрымку трэба не толькі ножкамі адпраўляцца, але ў першую чаргу сэрцам і галовушкай — таксама. Нашы продкі гавелі, ды пакаяннай слязой ножкі абмывалі. Дарэчы, пра ножкі. У манастыры ды да святыняк усё збольшага пешшу хадзілі. Па «чыгунцы» ды на «машыне» — гэта кожны зможа. А ты сваё багамолле праз мазолькі ды стаптаныя боты атрымай», — лічыць Алег Селядцоў і распавядае аб сваім нядаўнім паломніцтве ў Савіна-Старажоўскі манастыр.

Свяціцель Патрыкій, асветнік Ірландыі

У канцы сакавіка святкуецца памяць старажытнага святога, аб якім іераманах Макарый Сіманапетрскі піша: «Дзякуючы працы святога Патрыкія Ірландыя заквітнела як хрысціянскі край і цалкам заслужана стала называцца Востравам святых. Тут яго горача шануюць як свайго галоўнага заступніка. Святому Патрыкію прысвечана больш за 200 цэркваў. Яго шанаванне шырока распаўсюджана па ўсім Захадзе».

Deiverbo.com / Church.by