Пошук

Выйшаў шосты нумар часопіса «Врата Небесные»

18 чэрвеня 2018

У выданне ўвайшлі ўрыўкі з запісаў свяціцеля Дзімітрыя Растоўскага, свяціцеля Феафана Затворніка, ігумена Нікана (Вараб'ёва), схіархімандрыта Гаўрыіла, протаіерэя Дзмітрыя Смірнова, свяшчэнніка Віктара Іванова, Мікалая Пестава, прытчы, духоўная паэзія, а таксама артыкулы, нататкі і апавяданні:

Звяргацелі вечных ісцін

Дарафей Вяціч аналізуе заганы чалавецтва. Мітусіцца дух усякага чалавека і адчайна шукае суцяшэння; і дзе знайсці яго, як не ў Богу? «Сёння адны занятыя пошукамі Ноевага каўчэга (нават, нібыта, «пабачылі» яго на схіле Арарат), іншыя цягнуць некуды «цывілізацыю», іншыя моляцца і грашаць, моляцца і грашаць... «Цывілізацыя» дасягнула ўжо такіх «вышынь», што дыхаць няма чым, ваду піць страшна, адасобіцца для адпачывання або малітвы няма дзе...»

Маркуша-«цудатворац»

Свой чарговы аповед Алена Кучарэнка пачынае інтрыгуюча: «У мяне ёсць сябар. Скажу больш — брат у Хрысце. Завуць яго — Марк. Ён жа — злодзей-рэцыдывіст па мянушцы Філолаг. Ён жа — Маркуша-«цудатворац». І ён жа — алкаголік «у завязцы». Жыве Марк у маленькім усходнеукраінскім мястэчку, куды я часта езджу ў госці да сваёй свякрухі...»

Забытая «Вышыбалачка»

У што гуляюць на вуліцы цяперашнія дзеці? А ні ў што! І добра, калі побач апынецца дарослы, які, як Ларыса Калюжная, захоча ўспомніць і паказаць ім гульні свайго дзяцінства: «Гульня, пра якую я распытала яе ўдзельнікаў, аказалася без асаблівых правілаў, проста ўсё бегалі адзін за адным, хто каго «застрэліць». «А якія гульні вы ведаеце?» — пытаюся ў новаспечаных «бандытаў», тых, хто сабраўся вакол мяне. У адказ — маўчанне, пацісканне плячыма. «"У «Штандэр» ўмееце?"»

Калі б не Ангел-Ахоўнік...

Вы верыце ў існаванне Ангела Ахоўніка? Калі не, то прачытайце тры незвычайныя гісторыі, запісаныя Марыяй Сараджышвілі, і ў вашым жыцці, можа быць, стане крыху больш радасці ў Бозе і цуду.

Дзівосныя справы Твае!

Апавяданні Раісы Серабраковай аб хуткай Божай дапамозе тым, хто яе просіць. «Невялікая пробка» — гісторыя пра вадзіцеляў. Ва ўсіх іх праблемы ў дарозе здараюцца. Толькі адны спадзяюцца на Бога, а іншыя... «"А ты, поп, пакліч Бога свайго, хай дапаможа" — "Абавязкова"». Мы з бацюшкам сінхронна перахрысціліся, ён падабраў расу і спакойна, выразна прамаўляючы кожнае слова, сказаў: «Мы зараз, як ты выказаўся, "поп з дамачкай", заправімся, раз'едемся па сваіх справах, і ўсё ў нас будзе добра. А ты, дзіця вялікаўзроставае, як у дзяцінстве, паскачаш дадому на палачцы верхам: цок-цок, цок-цок, цок-цок».

Месца дзеяння «Памаліцеся тут» — у бальніцы, дзе, па словах аўтара, «месца сустрэч і адкрыццяў, не горш, чым купэ вагона ў цягніку далёкага накіравання».

Імператар-пераможца

У матэрыяле Юрыя Аляксяевіча цікавыя біяграфічныя звесткі і разважанні пра лёс вялікага рускага імператара: «Эпоха Аляксандра I лічыцца залатым векам Расіі. А самога цара пры жыцці называлі «блаславёным». Менавіта ён перамог Напалеона — ворага чалавечага і вызваліў ад яго ўлады не толькі Расійскую імперыю, але і ўсю Еўропу. Ён вярнуў троны звергнутым каралям, раздаў дабратворныя канстытуцыі, якія распаўсюдзіліся на ўсе землі, падуладныя яго скіпетру. Але чаму з гадамі Аляксандр I усё часцей казаў аб пакіданні прастола? Няўжо яго хвалявала нешта большае, чым палітыка? І адкуль узяўся старац Фёдар Кузьміч?»

Нараджэнне філасофіі ля дрэва спакусы

У сваім багаслоўскім даследаванні на тэму грэхападзення чалавека архімандрыт Рафаіл (Карэлін) паступова падводзіць чытача да высновы: «У біблійным апавяданні пра спакушэнні праайцоў мы маем складзеную, як у генетычным кодзе, гісторыю галоўных светапоглядных сістэм, якімі чалавек спрабаваў і спрабуе запоўніць у сваёй душы бяздонную пустэчу — страту Бога».

«Благаславіце, бацюшка...»

Будучы людзьмі набожнымі, нашы продкі ведалі — без Божага благаславення любая справа асуджана на правал. Таму нават просты жыццёвы занятак пачыналі пасля малітвы і з благаславення святара. Чаго не скажаш пра сучасных хрысціянаў, якія (няхай і па ўважлівых прычынах) часцей за ўсё не разумеюць ні значэння, ні сэнсу гэтых дзеянняў. Клірык храма ў гонар іконы Божай Маці «Усіх тужлівых Радасць» протаіерэй Аляксандр Пронін у гутарцы з журналістам Таццянай Сакаловіч тлумачыць, што на самай справе азначае благаславенне і ў чым яго сіла.

Увасабляючы ў словах невымоўнае і неспасціжнае...

Сваё кароткае эсэ Алена Наследышава пачынае з параўнання: «Дзень Святога Духа заўсёды ў панядзелак і праходзіць неяк ціха, будзённа, амаль незаўважна пасля сонечна-радаснай, звонка-зялёнай службы на Тройцу, з яе асаблівымі каленасхільнымі малітвамі і вялікім зборы вернікаў». Цытуючы словы сучасных і старажытных багасловаў, святароў, паэтаў, аўтар спрабуе разважаць пра таямніцы Духа Святога: «Як цяжка зразумець і выразіць у словах усё, што звязана з Ім, калі сам ты — тленная матэрыя, хай і з іскрай духу, але плоць і кроў з зямнымі слабасцямі. Увогуле, грэшны чалавеча!»

Бацькоўскія запаветы

Пропаведзь свяціцеля Алексія, мітрапаліта Маскоўскага, памяць якога святкуецца 2 чэрвеня, поўная любові і трывогі за душу кожнага без выключэння хрысціяніна: «Я павінен, дзеці мае, прыняўшы ад Бога талент, не хаваць яго ў зямлі, а раздаць вам, добрым гандлярам. Чыніце ж куплю духоўную з прыбыткам, каб і я, з вялікім апосталам Паўлам, асмеліўся сказаць у дзень судны пра вас: вы — пахвала мая, вы і радасць, вы і вянец мой прад Богам!»

Зялёны гузік

Святар Дзімітрый Шышкін апісвае гісторыю жыцця звычайнай бабулі, смерць якой, аднак, была падобная смерці святых манахаў-пустэльнікаў: «Баба Вера ляжала роўненька, «як па струначцы», акуратна склаўшы на грудзях рукі, і твар яе выказваў такое супакаенне, такое незямное захапленне, што мама доўга стаяла прыціхшая і ўражаная...»

«Кепскія» дзядкі

Пісьменнік умее заўважаць у штодзённым тое, што іншыя не бачаць. Вось і Алена Есаулава ў чарговы раз ярка праяўляе гэтую якасць і распавядае, як, на першы погляд, недарэчная гутарка дзядкоў на вулічнай лаўцы паднесла выпадковаму мінаку неацэнны ўрок любові і цярпення: «“Ізноў ты, Зінаіда, забылася спіс прадуктаў, — бурчаў дзядок. — Вучу цябе ўсё жыццё, а толку ледзь? Калоша ты, Зіна, старая, дзіравая калоша! Усё ў цябе не так і не тое, знікла б ты без мяне, Зіна". Адказ бабулькі Лялю ўразіў: "Калоша, мілы, калоша, усё дакладна", — паўтарала бабуля тонкім заспакаяльным галаском, якім спяваюць калыханкі ўнукам. — "Знікла б, Нікалаша, знікла"".

Ліст цару-бацюшку

Сваё кароткае апавяданне Юлія пачынае так: «У той час мы з мужам і маленькай дачушкай жылі на здымнай кватэры, я вучылася ў медыцынскім інстытуце, малую толькі-толькі вызначылі ў дзіцячы сад. Нечакана ў мужа пачаліся праблемы на працы, затрымлівалі зарплату на непрыстойна доўгі тэрмін». Далей аўтар распавядае пра мноства праблем з-за гэтага безграшоўя і пра тое, як у яе нарадзілася смелая ідэя: «Матухне Ксеніі Блажэннай мы заўсёды пішам запіскі з просьбамі, чаму б не напісаць свайму нябеснаму заступніку?» І яна напісала... святому цару-страстацерпцу Мікалаю...

Верны залог поспеху

«Веру трэба не толькі здабыць — у ёй яшчэ трэба ўмець выстаяць: занадта шмат жадаючых яе расхістаць,якія добра зарабляюць на гэтым: ад усё тых жа «прапаведнікаў праўды» да нядобрасумленных (іх нямала) служыцеляў СМІ», — сцвярджае аўтар матэрыялу Алена Чыжэўская. І працягвае выкладаць ход сваіх думак, якія прыводзяць яе да высновы, што «толькі той чалавек, які чытае, здольны ўдасканальвацца і ў веры, і ва ўласным жыцці...»

«Дзякую Госпаду і прападобнаму Елісею»

Таццяна Шымко піша пра «адно з дзіўных месцаў беларускай зямлі — Свята-Елісееўскі Лаўрышаўскі мужчынскі манастыр. На маляўнічым беразе Нёмана, недалёка ад старажытнага Навагрудка, ён паўстаў яшчэ ў XIII стагоддзі. Шмат разоў разбураўся, але заўсёды аднаўляўся». Асновай матэрыялу стала гутарка з сястрой Зінаідай Пятровіч: «Аказалася: яна не толькі ведала схіігумена Серафіма, але і разам з мужам дапамагала манаху, які многае зрабіў для адраджэння мясціны».

Deiverbo.com / Church.by